ดั่งรักผลัดฤดู

สวัสดีค่ะ…

เรื่องนี้นักเขียนนำมาลงให้อ่านใหม่เพราะทำการปัดฝุ่น ฟื้นเนื้อหาเพื่อความเหมาะสมพร้อมในการเผยแพร่่ให้นักอ่านได้อ่านกัน

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวฟีลกู้ดและครอบครัวความรักทั่วๆ ไป ฝากติดตามด้วยค่ะ

??’•  ??’•  ??’•

เมริษาดึงคนตัวน้อยเข้ามาในห้องนอน ถามไถ่ไปมาได้ความสรุปเอาว่าฮิเดโกะไม่ชอบห้องนอนของตัวเอง เพราะเตียงนอนเป็นวงกลม เบื่อเสียแล้ว และอยากจะได้เตียงนอนแบบในห้องของแม่ษา 

โดยที่ไม่ต้องรอให้พูดพร่ำทำเพลงมาก คนตัวป้อมก็เหวี่ยงตุ๊กตาในมือขึ้นมายังเตียงนอนตรงหน้าแล้วก็คลานขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล

แล้วฮิเดโกะก็คลานไปหยุดอยู่ที่หัวเตียง หลังจากนั้นก็นั่งพิงไปยังหัวเตียงยื่นขาสั้นป้อมเหยียดตรง แขนอวบอั๋นกอดอกน้อยของตัวเองไว้ มองมายังคนทั้งสองที่ยืนมองอยู่ปลายเตียงตาไม่กะพริบ 

แม่ษาของตนนั้นส่งยิ้มน่ารักมาให้ แต่คนตัวโตสูงยาวยังกะเสาไฟฟ้ากลับยืนส่ายหัวไปมาพร้อมกับสายตาเอาเรื่องส่งมาที่ตน คนทั้งสองแตกต่างกันมาก

“หนูจะนอนที่นี่ค่ะ”

“ไม่ได้!” เสียงเข้มของทาเคชิสวนขึ้นทันที เมริษาเห็นท่าไม่ดีจึงต้องเอื้อมมือไปจับเอาแขนของเขาไว้ พร้อมกับส่งสายตาปรามไปให้ก่อนที่หล่อนจะหันไปเจรจากับเจ้าแม่น้อยที่มองจ้องอย่างไม่พอใจกับคำคัดค้านของคนที่ตัวสูง

“งั้นหนูคอยแม่ษาตรงนี้นะคะ ห้ามไปไหนเด็ดขาดแม่ษาขอคุยกับแด๊ดดี้แป๊บหนึ่งนะ” เมริษาบอกคนตัวเล็กที่นั่งทำท่าวางอำนาจบนเตียง ด้วยน้ำเสียงใจเย็น

“ห้ามนานนะคะ!” บอกเสียงเข้มพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นอย่างขึงขัง อาการแบบนี้คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแด๊ดดี้เคยทำให้เห็นบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาที่เขาโกรธให้กับตน